«پربار زندگی کرده‌ام؛ تاحدی شبیه به آن گیاهِ نوکِ تپه که باد، آن را از کمر درهم شکست ولی شادمان بود که در عوض، هردوسوی تپه را دیده است.» این تمثیل درخشان، سزاوارترین تصویری است که استاد زنده یاد محمد علی اسلامی ندوشن (3 شهریور 1303 – 5 اردیبهشت 1401) ، از 97 سال زندگیِ لبالب از آفرینشگری‌اش رسم کرده است. در پادکست «رادیونور» به مناسبت دومین سالگرد درگذشت استاد گرانقدر و گران‌مایه ادب پارسی، علاوه بر مروری بر مواضع و نگاه وی به ایران و فرهنگ ایران، زندگی‌نامه اسلامی ندوشن را با صدا و روایت خود ایشان می‌شنوید.

ژنرال کهنه‌کار از کنار تابوت‌هایی که روی زمین ردیف چیده شده بود، گذشت و در جایگاه سخنرانی ایستاد. هنوز آثار شوک، روی چهره خانواده قربانیان جای خود را به اندوه نداده بود و چشمان‌شان انگار در تسخیر رویدادی قرار داشت که چون صاعقه برسرشان فرود آمده بود.

یکی از شخصیت‌های ماندگارِ خلق‌شده در جهانِ داستانی فرانسه «جوئین پلینِ» دلقک است که جهان او را با عنوانِ «مردی که می‌خندد» می‌شناسد.

فوبیا، ترس غیرمنطقی و بی‌معنی از عاملی است که احتمالا به ما آسیبی نمی‌رساند، اما باعث نمی‌شود مغز و بدن ما به آن همانند ترس در مواقع خطر واقعی واکنش فیزیولوژیک و روانی نشان ندهد. فوبیاها انواع عجیب‌وغریبی دارند؛ مانند ترس از «چسبیدن کره بادام زمینی به سقف دهان»، «ترس از پول»، «ترس از ناف»، «ترس از حمام‌کردن» و ... . یکی از این فوبیاها، ترس از برخی اعداد به‌ویژه عدد 13 است که به آن «تریسکایدکافوبیا» می‌گویند. در این پادکست دنبال پاسخ برای این سوال هستیم که ریشه ترس از عدد 13 چیست و خرافات یا باورهای فرهنگی یا مذهبی چه نقشی در ایجاد فوبیای اعداد دارند؟

حنجره‌های مردانه، تصنیف عاشقانه «ملاممدجان» را غصب کرده‌اند و کمتر کسی می‌داند کلمه به کلمه این نوای محزون از جان دختری جوشیده که پانصد سال پیش، دلباخته طلبه‌ای جوان شد. «رادیو نور» در پادکست نوروزی خود داستان این فولکور نوروزی و نقش امیر علیشیر نوایی، وزیر ادب‌دوست دربار تیموریان را در جان گرفتن این ترانه روایت می‌کند که با هم می‌شنویم.

سال 1402 که به روزهای پایانی خود نزدیک می‌شود، یکی از مهم‌ترین سال‌های ورزشی کشورمان بود. آنچه امسال را متفاوت کرد، درخشش ورزشکاران جانباز و معلول در بازی‌های پاراآسیایی هانگژو بود.

تاریخ، روایت رویدادهایی است که اتفاق افتاده؛ آنچه رخ نداده است، هیچ‌‌‌‌‌گاه سهمی در سطور ندارند، اما در حیاتِ سیاسی و تاریخی حاج احمد خمینی، آنچه او جلوی تحققش را گرفت، گاه همسنگ تمام کارهایی بود که به دست او سامان یافت.

تصویرِ حاج احمد خمینی در مدرسه هم شاید همانی نیست که خیلی‌‌‌ها انتظارش را داشتند و دارند؛ برای آنها که سالیان بعد شاهد بودند بمباران رویدادها و قایع تلخ، به صورت آرام و متبسم سید احمد چین نمی‌‌‌انداخت، سخت است که دست‌‌‌های او که به خاطر گریز از درس، از شلاق و ترکه سرخ شده است، تصور کنند.