سایر رسانه‌ها: هر یک از شهروندان براساس تربیت خانوادگی، محیط جغرافیایی شهری یا روستایی، طبقه و نوع فرهنگی که دارند تعریفی از حقیقت، اخلاق و هنجارهای فرهنگی، سیاسی و اقتصادی دارند که سعی می‌کنند جامعه را به سمت آن سوق دهند. همه کس، عقل خود به کمال آید و در این کمال‌خواهی گاهی بر اثر بخت و اقبال و زد و بند یا کارآمدی و فریب مردم عده‌ای به جایگاهی می‌رسند که در قامت سیاستمدار و سیاست‌گذار می‌توانند به امر و نهی اجباری و استفاده از منابع و نهادها و آیین‌نامه‌ها جهت اجبار شهروندان روی آورند. هر شهروند جهان‌زیستی دارد که در آن سبک زندگی‌ای را مطلوب یا مضر می‌داند و اگر معیاری برای مداخله در اجتماعات تعریف نشود، دستورات فردی و اغلب بی‌ثبات مبتنی بر اراده‌های معطوف به قدرت می‌تواند دل خلق را ریش کند و در پوستین آنها افتد.
آنچه در چرخه سیاست عمومی ایران در غیبت به سر می‌برد کم‌توجهی به علم و دستاوردهای بشری است، به نحوی که تکنولوژی که دستاورد علم است به حاشیه کشیده شده است. بسیاری از اولویت‌های سیاست‌گذاری نهادهای اداری و سیاسی در ایران به علت ضعف تکنولوژی به نظرگاه‌های شخصی و اراده‌های شهروندآزار بدل شده است. وقت نهادهای سیاسی و اداری در ایران به اموری شخصی و مطالباتی سپری می‌شود که فلسفه ذاتی آن نهاد نیست و اساسا به قلمروی موضوع عمومی ارجاع ندارد. تکنولوژی دستاورد علم است و علم ماهیتی جهانی دارد که مشارکت دانشمندان رشته‌های مختلف با صرف وقت و هزینه و تجربه‌های بزرگ آن را خلق کرده است. در اکثر موضوعات عمومی فهم مسئله در غیبت تکنولوژی شکل گرفته است. در غیبت تکنولوژی، مسئله ساده و راهکار به صورت بسیار بدیهی به دور از تجربیات بشری جامعه را دچار اضطراب و آشفتگی و ملک را به سمت نابسامانی سوق می‌دهد.
جوامع پیچیده شده‌اند و برای همه امور از سطح کلان که سیاست‌های اقتصادی و سیاست خارجی و دادرسی را دربرمی‌گیرد تا سطح خرد که امور زندگی روزمره را شامل می‌شود، دارای تکنولوژی شده‌اند. بدون تکنولوژی فهم و راهکار دادن برای مسائل بی‌معنا است و نه‌تنها سیاست دچار شکست خواهد شد و اهداف سیستم به شکل شعاری پدیدار می‌شود که زمینه مردم‌آزاری نیز فراهم می‌گردد. برای همه مسائل تکنولوژی وجود دارد و این تکنولوژی در علوم مختلف با تجربیات جهانی پیچیده‌ترین مسائل را حل و فصل می‌کنند. در غیبت تکنولوژی انتخاب مسئله عمومی و به خصوص راهکار حل آن سر از ناکجاآبادی ساده درمی‌آورد که تاب ایستادگی در برابر واقعیت‌ها را نخواهد داشت. انجمن‌های علمی، دانشگاه‌ها با حفظ مرجعیت علمی می‌توانند فضاهای شبه علم و گزاره‌های ضدتکنولوژی را شناسایی و نقد و بررسی کنند و صورت‌بندی درست از موضوعات عمومی ارائه دهند.
نام نهی تکنولوژی به عنوان روبنا و تقدم‌بخشی فرهنگ بر تکنولوژی که رهاورد رویکردهای پسامدرن، انتقادی و جماعت‌گرا است، باعث شده است نگاه ابزاری به تکنولوژی شکل گیرد، اینکه می‌توان فرهنگ و تکنولوژی را از یکدیگر جدا کرد و به راحتی با دمیدن روح فلسفه یا دکترین به سیاست‌گذاری تنها در سطوح اجرایی از آن استفاده کرد. تکنولوژی تنها ابزار نیست بلکه فرهنگ و جهان‌زیستی با خود به همراه دارد که در صورت‌بندی موضوعات و ارائه راهکارهای متناسب با واقعیت کاربرد دارد. بشر در حال توانمندتر شدن است و به مدد علم و تجربه جهانی و همکاری‌های بین‌الملل به تدریج مشکلات را حل و فصل و زندگی را راحت‌تر می‌سازد. تفاوت‌های اجتماعی و ذهنیت‌های منزوی توانایی ارتباط با علم و بهره‌مندی از تکنولوژی را از دست می‌دهند و پس از چندی چرخه سیاست‌گذاری اولویت‌های اصلی خود را از دست داده و به سمت امور انحرافی و اراده‌های شخصی معطوف به قدرت حرکت می‌کند.
روزنامه سازندگی