در پادکست «معمای جغد قرمز» به تأثیر بازی‌هایی که خودکشی یا خودآزاری را ترویج می‌کنند، می‌پردازیم. بازی‌هایی که رشد و اپیدمی نگران‌کننده‌ای یافتند و این سوال را مطرح کردند که چرا بازیکنانی که این بازی مرگبار را شروع می‌کنند، در میانه راه بازی را رها نمی‌کنند؟

سال 2008 مقاله پر سروصدایی در «آتلانتیک» با عنوان «مُدی به نام بازی» منتشر شد که ادعا می‌کرد مردم هر روز بیشتر به بازی‌ها می‌پیوندند و می‌خواهند در جهانِ جعلیِ بازی، از بقیه آدم‌های کره‌زمین پیشی بگیرند و برنده شوند.

بازی‌ها به ویژه بازی‌های مکان‌محور و شبیه‌سازی‌شده که در آن هر بازیکن بر اساس سناریوی بازی یک نقش متفاوت از تجربه زیسته خود می‌پذیرد، چه تاثیر پیدا و پنهانی روی ذهن و رفتار افراد دارد؟