نورنیوز-گروه بین الملل: شانزدهم سپتامبر سالگرد کشتار صبرا و شتیلا است؛ کشتاری که در آن هزاران غیرنظامی فلسطینی و لبنانی از جمله زنان و کودکان و سالخوردگان در بدترین شرایط با همدستی بین المللی و سکوت اخلاقی قتل عام شدند.
چهار دهه از این جنایت گذشت اما این زخم همچنان باز بوده و التیام نیافته است. این فاجعه یادآوری می کند که خون فلسطینی ها هیچگاه ارزان نبوده و وجدان جهانی در بسیار از مواقع در آزمون انسانیت شکست خورده است.
امروز نوار غزه همزمان با سالگرد این جنایت شاهد قحطی برنامه ریزی شده، محاصره وحشتناک و نسل کشی است که در برابر چشم جهانیان رخ می دهد. در اینجا یک سوال مهم مطرح می شود، چگونه حافظه تاریخی می تواند به یک اقدام مقاومتی تبدیل شود و چگونه یک انسان عادی می تواند حتی به صورت نمادین همبستگی خود را عملی کند؟
بر اساس همین رویکرد، ۱۶ و ۲۳ سپتامبر، روزهای اعتصاب غذای جهانی اعلام شد، انتخاب این ۲ روز بی دلیل و تصادفی نیست؛ ۱۶ سپتامبر(۲۵ شهریور) یادآور کشتار صبرا و شتیلا است و ۲۳ سپتامبر(اول مهر) روز آغاز فعالیت مجمع عمومی سازمان ملل است، نهادی که باید وجدان جهان باشد اما در بیشتر مواقع عاجز و یا همدست بوده است.
اینجا پیام روشن است، اگر تریبون های رسمی ساکت شدند، ملت ها قادر هستند با ابزارهای ویژه فریاد بزنند، حتی اگر اقدامی نمادین همانند اعتصاب غذا انجام دهند.
برخی این سوال را مطرح می کنند که فایده اعتصاب غذا درحالی که ماشین کشتار درحال قتل، گرسنه و محاصره کردن است، چیست؟ جواب در جنبه نمادین و سیاسی این اقدام نهان است.
وقتی انسانی با اراده آزاد خود گرسنه می شود، کسی که گرسنگی را با زور بر دیگران تحمیل می کند را رسوا می سازد و زمانی که برای یک روز، خود را از لقمه نان محروم می کند، صدای کودکانی را می شنود که ماه های طولانی از نان محروم شدند. در اینجا گرسنگی به یک موضع اخلاقی و صدای جهانی تبدیل می شود که تاثیرات آن کمتر از تظاهرات و یا مقاومت مستقیم نیست.
اقدام نمادین، سرگرمی و یا نمایش نیست، بلکه بخشی از رسوم مقاومت در تاریخ فلسطین است؛ اسرای فلسطینی در زندان های رژیم صهیونیستی بارها از اعتصاب غذا به عنوان ابزاری استفاده کردند تا از این طریق اعلام کنند آنها نه عدد بلکه انسان هستند و حقوق و کرامت خود را دارند و امروز فلسطینی ها و حامیان آنها در جهان این مساله را زنده می کنند تا بگویند غزه تنها نیست.
مساله دردناک این است که صحنه های امروز غزه یادآور کشتارهای دیروز است؛ کودکان به جای گلوله از طریق گرسنگی می میرند، مدارس به گورهای دسته جمعی تبدیل می شوند و بیمارستان ها دارو ندارند. این یک جنگ نیست بلکه نسل کشی اثبات شده است اما نسل کشی هرچند هم بی رحم باشد، نمی تواند اراده ملتی را شکست دهد که عادت کرده با کم ترین امکانات و گاهی اوقات تنها به صورت نمادین مقاومت کند.
دستاورد عمیق اعتصاب غذای جهانی، اعتبار بخشیدن به این تفکر است که ملت ها می توانند موضعی را اتخاذ کنند که حکومت ها از اتخاذ آن عاجزند. همبستگی نمادین وقتی گسترده شود و به شهرها و کشورهای مختلف دیگر برسد، به یک گفتمان جهانی تبدیل می شود که دایره سکوت را می شکند و مردم غزه احساس می کنند که در مقابله با گرسنگی و نسل کشی تنها نیستند.
ارتباط میان کشتار صبرا و شتیلا و کشتارهای فعلی غزه تنها تکرار تاریخ نیست، بلکه امتداد یک سیاست است که پایه آن انکار وجود فلسطین است. این درحالی است که فلسطینی ها و حامیان آنها ثابت خواهند کرد که ملت ها نمی میرند و وجدان بیدار قادر است که همواره نوع جدیدی از مقاومت را ابتکار کند.
در پایان این مطلب آمده است: اعتصاب غذا در ۱۶ و ۲۳ سپتامبر تنها یادبود و یا اعتراض نیست، بلکه ندایی اخلاقی و انسانی برای شکستن سکوت در برابر جنایت هایی است که علیه کودکان غزه صورت می گیرد. ممکن است نتوانیم با دستان خود جنایتکار را متوقف کنیم اما با صدا و موضع می توانیم جنایتکار را محاصره کنیم و به حهانیان بگوییم که وجدان بیدار شکست ناپذیر است.