نورنیوز-گروه بین‌الملل: سفر رسمی ترامپ به لندن با برگزاری تشریفات سلطنتی و حضور چارلز سوم پادشاه انگلیس، بار دیگر تمرکز سیاست‌های منسوخ سلطنتی و رفتارهای خودخواهانه پادشاهی را برجسته می‌کند. در حالی که ۷۰ درصد جوانان انگلیسی خواهان پایان حاکمیت پادشاهی هستند، بخش قابل توجهی از مردم آمریکا نیز رفتارهای ترامپ را نشانه دیکتاتوری و شکست دموکراسی می‌دانند. این سفر، بیش از آنکه صرفا دیپلماتیک باشد، بازتولید تحقیر عمومی و نمایش قدرت فردی است. همزمان بحران محبوبیت و مشکلات اقتصادی داخلی ترامپ و استارمر، انگیزه سیاسی این سفر را نیز تحت تأثیر قرار داده است.
انگلیس و تضاد با سیاست‌های اروپایی
انگلیس با خروج از اتحادیه اروپا (برگزیت) مدعی استقلال بود، اما هم‌اکنون با بازگشت نسبی به جمع اروپا، موظف به هماهنگی سیاست خارجی است. میزبانی گرم از ترامپ در شرایطی که روابط اروپایی‌ها با آمریکا تیره است، بیش از هر چیز به نوعی خیانت و خودخواهی شبیه است. توافق تجاری اخیر اتحادیه اروپا و آمریکا نیز با تهدید ترامپ به اعمال تعرفه‌های جدید، در عمل زیر سوال رفته است. این رفتار لندن می‌تواند موجب اختلاف میان کشورهای اروپایی و تشویق ترامپ به استفاده از فشار و تهدید در سیاست خارجی شود.
تشدید جنگ اوکراین به جای صلح
رفتارهای اخیر اروپا و آمریکا نشان می‌دهد که سیاست‌های صلح جویانه به حاشیه رفته و رویکرد جنگ‌افروزانه غالب شده است. انگلیس و فرانسه با استقرار جنگنده‌ها و عملیات ناتو در لهستان، پیام مستقیمی به روسیه ارسال می‌کنند. ترامپ نیز برای اولین بار روسیه را متجاوز معرفی کرده و خواستار مشارکت اروپا در تحریم‌ها علیه روسیه، چین و هند شده است. به این ترتیب، یکی از ابعاد اصلی سفر ترامپ، تشدید تنش‌ها در اوکراین و زمینه‌سازی برای جنگ‌های منطقه‌ای و بین‌المللی است.
همگرایی لندن و واشنگتن علیه ایران و فلسطین
همگرایی انگلیس و آمریکا همچنان بر حمایت از رژیم صهیونیستی و فشار علیه ایران متمرکز است. اقدامات اخیر آمریکا علیه مخالفان رژیم صهیونیستی، سرکوب اعتراضات داخلی و فشار بر دانشجویان حامی فلسطین، نشان‌دهنده استمرار این خط است. در سطح بین‌المللی، انگلیس و آمریکا در نشست‌های شورای امنیت، با تکرار اتهامات علیه ایران و سایر کشورها، سیاست خصومت‌آمیز خود را ادامه می‌دهند. سفر ترامپ به لندن بدون پیش‌برد برنامه حمایت از اسرائیل و فشار بر ایران، معنایی نخواهد داشت و نشان از استمرار رویکرد تهدید و تحریم در سیاست خارجی دارد.