نورنیوز-گروه بین‌الملل: رسوایی نشت مواد رادیواکتیو از پایگاه کولپورت در غرب اسکاتلند، نه تنها یک بحران زیست‌محیطی گسترده است، بلکه نمادی از بی‌توجهی عمیق به اصول ایمنی در مراکز نظامی هسته‌ای است. نشت تریتیوم به دریاچه لوموند نشان می‌دهد که زیرساخت‌های حیاتی نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا دچار فرسودگی شدید و مدیریت ناکارآمد است. ترکیدن مکرر لوله‌های قدیمی و عدم رسیدگی به شبکه آب‌رسانی، آلودگی زیست‌محیطی سواحل اسکاتلند را تشدید کرده است؛ این در حالی است که نهادهای ناظر و وزارت دفاع بریتانیا سال‌ها کوشیده‌اند این اطلاعات را مخفی نگه دارند. این مسئله، نه تنها سلامت شهروندان و اکوسیستم منطقه را تهدید می‌کند بلکه وجهه بریتانیا را در عرصه بین‌الملل به شدت تخریب می‌نماید.
بحران مشروعیت سیاسی و جنگ قدرت داخلی
افشای این رسوایی همزمان با نزاع‌های سیاسی داخلی و بحران مشروعیت در بریتانیا رخ داده است؛ کشوری که زمانی نماد ثبات سیاسی بود، امروز درگیر رقابت‌های پرتنش و ناکارآمدی حکومتی شده است. کاهش شدید عمر نخست‌وزیران و کشمکش‌های میان احزاب سیاسی، باعث شده عرصه سیاست به صحنه‌ای برای منازعات و بازی‌های قدرت تبدیل شود؛ جایی که منافع ملی و پاسخگویی به مخاطرات جدی مانند امنیت هسته‌ای، کم‌اهمیت جلوه می‌کند. این شرایط، انگلیس را از جایگاه مدعی امنیت جهانی به کشوری آسیب‌پذیر و فاقد انسجام سیاسی تبدیل کرده است.
تناقض گویی و تهدیدهای امنیت هسته‌ای
بریتانیا، که در برابر برنامه هسته‌ای ایران مواضع سخت‌گیرانه و ادعای مدافع امنیت هسته‌ای جهان را دارد، در عمل خود یکی از مقصران اصلی تهدیدهای زیست‌محیطی و گسترش خطرات هسته‌ای به شمار می‌آید. استفاده از اورانیوم ضعیف شده در تسلیحات خود، پیامدهای بهداشتی و زیست‌محیطی جبران‌ناپذیری بر جای گذاشته است. حمایت علنی این کشور از رژیم صهیونیستی که تهدید به استفاده از بمب هسته‌ای علیه غیرنظامیان در غزه می‌کند، ماهیت دوگانه و خطرناک سیاست هسته‌ای بریتانیا را نمایان می‌سازد. در نتیجه، انگلیس نه تنها فاقد صلاحیت اخلاقی برای قضاوت درباره برنامه‌های هسته‌ای دیگر کشورهاست، بلکه باید به عنوان تهدیدی جدی برای امنیت جهانی مورد بازخواست قرار گیرد.
ناکارآمدی آژانس انرژی اتمی و رفتار دوگانه اروپا
آژانس بین‌المللی انرژی اتمی که وظیفه نظارت بر تمامی فعالیت‌های هسته‌ای، از جمله ایمنی و انهدام تسلیحات را بر عهده دارد، در این پرونده به شدت ناکارآمد و سیاسی عمل کرده است. این نهاد، در حالی که بر فعالیت‌های صلح‌آمیز هسته‌ای ایران نظارت سخت‌گیرانه‌ای اعمال می‌کند، عملاً از نظارت بر خطرات و تخلفات کشورهای غربی مانند انگلیس و حتی ژاپن خودداری کرده است. اروپا نیز با سکوت در برابر رسوایی انگلیس، نشان داده که بیشتر تابع منافع آمریکا بوده و از استقلال سیاسی واقعی برخوردار نیست. این رفتار دوگانه و سیاسی، اعتبار نهادهای بین‌المللی را زیر سوال برده و باعث افزایش بی‌اعتمادی جهانی و خطر خروج کشورها از آژانس شده است.