نورنیوز-گروه بین‌الملل: انتشار خبر دیدار پوتین و ترامپ در بستری پرتنش رخ داد که کارنامه سیاسی ترامپ مملو از تناقض و بی‌ثباتی است. او بارها مدعی پایان سریع جنگ اوکراین شده اما همزمان با اعمال ضرب‌الاجل‌های غیرواقعی و ارسال تسلیحات سنگین به کی‌یف، بر شدت درگیری‌ها افزوده است. حتی در اوج مذاکرات، حمایت از حملات پهپادی علیه زیرساخت‌های روسیه و تشدید تحریم‌ها علیه این کشور نشان داد که رویکرد ترامپ به مذاکره بیشتر ظاهری و مصرف داخلی دارد تا تلاشی واقعی برای صلح. این سیاست دوگانه، با تهدید و تحریم علیه متحدان روسیه در بریکس، عملاً نشانگر الگوی بحران‌سازی و بهره‌گیری از فشار برای تحمیل اراده آمریکاست.
مقاومت روسیه و فرسایش ابزار فشار غرب
یکی از دلایل کلیدی پذیرش این دیدار از سوی ترامپ، تاب‌آوری چندلایه روسیه در برابر فشارهای نظامی، اقتصادی و رسانه‌ای غرب است. مسکو با حفظ ظرفیت‌های نظامی و تقویت روابط منطقه‌ای و جهانی، بسیاری از اهرم‌های فشار واشنگتن را بی‌اثر کرده است. امروز ترامپ با وضعیتی مواجه است که ابزارهای تسلیم‌سازش کارایی پیشین را ندارد و دیدار با پوتین بیش از آنکه از موضع برتری باشد، تلاشی برای مدیریت شکست‌های سیاسی و جلوگیری از تضعیف جایگاه آمریکا در افکار عمومی جهانی است.
محاسبات چندلایه مسکو در میدان و دیپلماسی
روسیه بر اساس تجارب گذشته احتمالا این دیدار را نه از سر خوش‌بینی، بلکه به‌عنوان بخشی از راهبرد قدرت‌محور خود طراحی کرده است. در کنار پیشروی‌های میدانی در اوکراین، مسکو با رزمایش‌های مشترک با چین، تخریب زیرساخت‌های انتقال انرژی به اوکراین، و گسترش همکاری‌های اقتصادی با کشورهای بریکس، پیام روشنی به غرب ارسال کرده است: هیچ مذاکره‌ای، حتی با آمریکا، جایگزین تثبیت دستاوردهای میدانی و حفظ موازنه قدرت نخواهد شد. علاوه بر این، پوتین با اعلام آمادگی برای دیدار با زلنسکی، تلاش کرده تصویر یک بازیگر آماده مذاکره اما مقاوم را به نمایش بگذارد.
چشم‌انداز واقعی دیدار؛ ابزار رسانه‌ای نه راه‌حل بحران
با توجه به رفتار متناقض ترامپ و سابقه یک‌جانبه‌گرایی آمریکا، کرملین امید اندکی به خروجی مثبت این نشست دارد. به نظر می‌رسد مسکو این دیدار را بیشتر به‌عنوان ابزاری برای خنثی‌سازی جنگ روانی غرب و نمایش اعتمادبه‌نفس خود به کار خواهد گرفت تا اتکایی واقعی به نتایج آن. راهبرد روسیه روشن است: مذاکره تنها زمانی معنا دارد که توازن قوا به سود مسکو باشد، و این توازن نه در میز گفت‌وگو بلکه در میدان و ائتلاف‌های استراتژیک شکل می‌گیرد.