نورنیوز-گروه سیاسی: پیش از ظهر دوشنبه ۲۶ خردادماه، در حالی‌که جلسه فوق‌العاده شورای‌عالی امنیت ملی در مکانی کاملا امنیتی و حفاظت شده در غرب تهران در حال برگزاری بود، حمله‌ای که با توجه به ابعاد آن به احتمال قوی با برنامه قبلی صورت پذیرفته، ضمن هدف قرار دادن ورودی‌ها و خروجی‌های محل جلسه، زنگ خطر تازه‌ای را در سطح عالی‌ترین نهادهای امنیتی کشور به صدا درآورد. اهمیت این حمله، نه‌فقط به دلیل زمان و مکان وقوع، بلکه به‌دلیل هدف قرار دادن جلسه‌ای است که به‌درستی می‌توان آن را مهم‌ترین و محرمانه‌ترین نشست ساختار رسمی کشور، پس از نشست‌های رهبری دانست.
شورای‌عالی امنیت ملی، به ریاست رئیس‌جمهور و با حضور روسای قوا، دبیر شورا، نمایندگان رهبری، وزیر اطلاعات، وزیر امور خارجه، رئیس ستاد کل نیروهای مسلح و فرماندهان عالی نظامی و انتظامی و برخی مقامات عالی سیاسی دیگر تشکیل میشود. در چنین جلسه‌ای، سیاست‌های کلان دفاعی، امنیتی و راهبردی جمهوری اسلامی ایران بررسی و درباره آن تصمیم‌گیری میشود. هدف قرار گرفتن چنین جلسه‌ای، به معنای تلاش مستقیم برای اخلال در زنجیره تصمیم‌سازی، ایجاد رعب روانی در سطوح عالی و نمایشی از نفوذ اطلاعاتی و عملیاتی دشمن تلقی میشود.
مطابق گزارش‌های اولیه، دشمن با استفاده از چندین پرتابه انفجاری و با هدف قطع مسیرهای فرار، اقدام به شلیک به اطراف ساختمان کرده‌است. به‌رغم آنکه مسیرهای اضطراری برای خروج پیش‌بینی شده بود، رئیس‌جمهور در جریان تخلیه دچار جراحات سطحی شد و برخی دیگر از اعضا نیز با مشکلات تنفسی خفیف روبرو شدند. این نشان می‌دهد که مهاجمان به‌طور خاص به سازوکارهای خروج اضطراری نیز آگاه بوده‌اند.
خبر این رخداد اولین بار از سوی یک فعال رسانه‌ای در گفت‌وگو با صدا و سیما اعلام و سپس شرح مفصل‌تری از آن توسط دکتر علی لاریجانی مشاور رهبر معظم انقلاب توضیح داده شد.
اگرچه هنوز سؤالات متعدد پاسخ داده نشده در خصوص برخی نارسایی‌های اطلاعاتی و امنیتی که بسترساز سوءاستفاده دشمن برای ترور فرماندهان عالی نیروهای مسلح و دانشمندان هسته‌ای کشورمان شد وجود دارد و انتظار این است که در وقت مناسب از سوی دست اندرکاران مربوطه به آن‌ها پاسخ داده شود؛ اما در مورد حمله رژیم صهیونیستی به جلسه‌ای فوق سری که زمان و مکان آن از قبل مشخص نبوده و احتمالاً هماهنگی‌ها برای برگزاری آن در مدت زمان کوتاه و به صورت کاملا محرمانه انجام شده موضوع کاملا متفاوت است.
در این رابطه پرسش اصلی این است که آیا چگونگی تعیین زمان دقیق جلسه، محل برگزاری، تعداد خروجی‌ها و حتی دریچه اضطراری، بدون وجود «عامل نفوذی» در سطح میانی امکان‌پذیر است؟
اگرچه براساس اطلاعات رسیده به نورنیوز، مقامات امنیتی از ابتدای وقوع این رخداد تحقیقات وسیعی برای کشف عامل داخلی یا مسیرهای نفوذ اطلاعاتی که منجر به چنین رخدادی شده است را آغاز کرده‌اند؛ اما با توجه به اینکه کشور همچنان در شرایط اضطراری قرار دارد و باید انتظار داشت که دشمن همچنان برای ضربه زدن به مراکز و مقامات ارشد کشور بدنبال برنامه‌ریزی و اقدام است، توجه ویژه به افزایش کنترل‌های امنیتی در چنین حوزه هایی که در ردیف مراکز حیاتی کشور هستند بسیار مهم و حساس است.
موضوع دیگری که در خصوص این رخداد محل سؤال جدی است، نحوه اطلاع‌رسانی درباره حادثه است. چرا خبری به این اهمیت در ابتدا به صورت غیر رسمی و بعد با عبارات مبهم و سپس به عنوان پشتوانه یک اقدام سیاسی مورد استفاده قرار گرفت و در مورد آن بیانیه رسمی صادر نشد و تنها به‌صورت محدود در رسانه‌های خاص بازتاب یافت؟
به طور قطع حمله به چنین جلسه‌ای، نه فقط حمله به یک ساختمان، بلکه تهدیدی مستقیم علیه امنیت ملی و انسجام ساختاری نظام جمهوری اسلامی است و می‌بایست از ظرفیت‌های حقوقی و رسانه ای آن به صورت کامل و جامع برای تبیین ابعاد جنایت رژیم صهیونیستی و حامیان اصلی آن آمریکای جنایتکار بهره برد و افکار عمومی جهانی و مجامع بین المللی را نسبت به قانون شکنی و عبور آنان از خطوط قرمز قانونی و هنجارهای پذیرفته شده بین المللی آگاه کرد و رسانه‌ها در این بخش می‌توانند نقش مهم و تاثیرگذاری را ایفا نمایند.