نورنیوز-گروه اجتماعی : اگر هدف نهاد آموزش و پرورش تربیت دانش آموز در سه حوزه کلی علمی، فرهنگی و ایمانی باشد، با ساختار و وضعیت کنونی آموزش و پرورش ممکن نیست؛ این یعنی آموزش و پرورش کنونی از جهت ساختار و عملکرد، ناکارآمد است.
رهبر انقلاب روز گذشته(۲۷ اردیبهشت) در جمع معلمان با تأکید بر این که ساختار آموزش و پرورش باید در جهت تربیت علمی، فرهنگی و ایمانی دانش‌آموزان باشد، ساختار کنونی را در این زمینه کارآمد ندانستند و افزودند: یکی از وظایف دولت در برنامه هفتم پیشرفت، طراحی ساختار جدید سازمانیِ آموزش و پرورش است که ضروری است این کار با رویکرد تحولی و متناسب با نیازها به بهترین وجه دنبال شود.
آموزش و پرورش نهاد درجه دو؟
تحلیل شرایط و وضعیت امروز آموزش و پرورش به عنوان بزرگ ترین نهاد آموزشی و تربیتی کشور با جامعه ای قریب به ۲۰ میلیون نفر مخاطب نشان می دهد، متولیان اجرایی و سیاست گذاری کشور در سال های طولانی با این وزارتخانه تاثیرگذار و راهبردی، مواجهه ای از سر روزمرگی و بدون توجه به اهمیت و حساسیت آن داشته اند. طبیعی است که نتیجه این گونه مواجهه با مدرسه و دانش آموز به عنوان آینده سازان وطن، پس از چند دهه به موقعیتی بسان امروز رسیده که در ابعاد و وجوه گوناگون دچار زخم های جدی است که ما این جا چند مورد را مرور می کنیم:
۱-عدالت آموزشی در محاق
بررسی مسئله «عدالت آموزشی» در سال های اخیر و از زمانی که نشان داد ۸۰ درصد پذیرفته شدگان رتبه های زیر سه هزار کنکور در رشته ها و دانشگاه های برتر با فراوانی از دهک های بالا و مدارس برتر وغیردولتی هستند و مدارس دولتی «بی پناه» جایگاه چندانی در قبولی رتبه ها و دانشگاه های باکیفیت ندارند، چالش «عدالت آموزشی» و فاجعه رهاشدگی این مدارس عیان و برملا شد.
کدام مسئول در ادوار آموزش و پرورش و شورای عالی انقلاب فرهنگی امروز می تواند ادعا کند که سطح علمی و آموزشی دانش آموز نقاط مختلف کشور، فارغ از جنسیت و محیط زندگی در بهره های آموزشی برابر از نظام آموزشی فعلی هستند.
بماند که در یک پایش علمی و آموزشی، چنانچه شاخص بررسی را به شهرها و مناطق مرزی و محروم ببریم، مشخص نیست این پیمایش در مقایسه با مراکز استان ها و پایتخت چه نتایج فاجعه آمیزی را پیش رویمان قرار خواهد داد.
۲- معلم، معلم، معلم
یادش بخیر دهه ۶۰، معلم شدن آرزوی بسیاری از دانش آموزان بود و اگر امروز، با عملکرد ناجوانمردانه و غیرمسئولانه خودمان، «معلم» را گرفتار مطالبات معیشتی، معوقات پاداش و حقوق و پروژه عجیب و غریب رتبه بندی نموده ایم و شأن، شخصیت و جایگاه او را از جایگاه شغل پیامبری به یک حرفه عرفی فروکاست و تنزل داده ایم، نباید انتظار داشته باشیم،
نسل امروز به معلمی و انسان سازی تشنه و علاقه مند باشد. اشاره روز گذشته رهبر انقلاب در این باره معلول وضعیتی است که به دلیل هزاران کم کاری درباره «معلم»، مورد تاکید ایشان قرار گرفت:
«گرامی‌داشت معلم اعم از مساعدت‌های معیشتی تا ساخت تصویری مبتکرانه و زیبا، با نشاط و دوست‌داشتنی از معلم در افکار عمومی وظیفه ای مهم است، به‌گونه‌ای که جامعه، معلم را شخصیتی جذاب، فعال، پرتلاش، با افتخار و سرافراز ببیند و شغل معلمی در صدر فهرست مشاغل مورد علاقه جوانان قرار گیرد.»
کمبود معلم، سرانه های فیزیکی و بودجه ای
در کدام سال تحصیلی در دو دهه اخیر، وضعیت کلاس ها و سرانه های آموزشی بر اساس برنامه ها، اسناد بالادستی و وضعیت استاندارد رقم خورده است؟ غصه کلاس های شلوغ، مدارس کم امکانات یا بدون امکانات، بودجه ها و اعتبارات تاسف برانگیز و از همه مهم تر، کمبود معلم را با چه طرح و برنامه و بودجه ای می توان جبران کرد؟
فرزندان ما در سال های متمادی در این نظام آموزشی کم کیفیت و بی برنامه روزگار گذراندند و اگر امروز ما پدران ومادران نشود و نتوانیم در جایگاه مدعی العموم خواستار رسیدگی به جرم مقصران و مسببان این وضعیت و عاملان «ترک فعل» در انجام درست تکالیف قرار بگیریم، اما بی شک پروردگار عادل و عالم در یوم الحساب به این انبوه کم کاری ها و ترک فعل های مسئولان در سال های متمادی رسیدگی و تیغ حسابرسی را نصیبشان خواهد کرد.
چگونه می توان باور کرد، ۹۸ درصد بودجه سالانه وزارتخانه آموزش و پرورش صرف هزینه های جاری شود و فقط ۲ درصد بماند برای ارتقای کیفیت علمی، آموزشی، فرهنگی، تربیتی و... . این ها دردها و غصه هایی است که در تمامی سال ها و در دولت ها و مجالس شورای اسلامی متعدد، موضوعات پنهان و محرمانه ای نبوده و همه از آن آگاه اند اما از این همه، هیچ اراده و انگیزه ای برای رفع مشکلات «مدرسه» و «معلم» و «دانش آموز» نبوده است، طبیعی است وقتی فرزندان برخی مسئولان در شرایط و موقعیت فاجعه آمیز مدارس دولتی نبوده و در آن تنفس نکرده باشند، درک دقیق و درستی از این درد نخواهند داشت.