نورنیوز-گروه سیاسی: شرایط سیاسی و اقتصادی حاکم بر کشور و شرایطی که در سطح منطقه با آن مواجه هستیم و به شدت ناپایدار و غیرقابل پیش بینی است، مجموعه حاکمیت را برآن داشته که ازیکسو دربرابر سیاست‌های زیاده خواهانه ترامپ ایستادگی کند و از سوی دیگر این سیگنال را بفرستند که اگر دغدغه و نگرانی آقای ترامپ صرفا محدود به برنامه‌های هسته‌ای ایران می‌شود، ایران این فرصت و امکان و اراده را دارد که در برابر هر آنچه سوءتفاهم درباره برنامه‌های هسته‌ای صلح‌آمیز ایران وجود دارد، به مذاکره با طرف‌های مقابلش به‌خصوص آمریکایی‌ها بنشیند.
در تمام دوره اوباما نیز همین موضوع مطرح بود. تقریبا شش قطعنامه‌ای که علیه ایران اعمال شد و ایران را زیر فصل هفت شورای امنیت سازمان ملل برد، به بهانه نظامی دانستن برنامه هسته‌ای صلح آمیز جمهوری اسلامی ایران بود. وقتی مذاکرات پنهانی ایران و آمریکا در عمان در اواخر دوران ریاست جمهوری آقای احمدی‌نژاد پیش می‌رفت، دو طرف به این نتیجه رسیدند که اگر بخواهند از شرایط بن‌بست سیاسی خارج شده و گشایشی در روند مذاکرات به‌خصوص درباره برنامه‌های هسته‌ای ایران پیش آید، چاره‌ای جز محدودکردن مذاکرات ندارند.
تا حدی که باراک اوباما نیز پس از اینکه مذاکرات آشکار ایران و آمریکا در ژنو و وین پیش می‌رفت، طی یک سخنرانی در یکی از اندیشکده‌ها بر این موضوع تاکید کرد که اگر آمریکا توان مقابله با برنامه‌های هسته‌ای ایران و بازکردن پیچ و مهره‌های برنامه هسته‌ای ایران را داشت، به این کار اقدام می‌کرد و بر این نکته اذعان کرد که آمریکا چنین توانایی را ندارد و راه برای مهار هسته‌ای ایران جز از طریق مذاکره و نظارت بر برنامه هسته‌ای ایران وجود ندارد و در چارچوب همین رویکرد آمریکا نیز مذاکرات دوساله ایران با آمریکا و گروه 1+5 به تعهدنامه برجام منتهی شد.
در آن زمان هم به این موضوع اشاره می‌شد که آمریکایی‌ها به عنوان برجام 2 و 3 هستند ولی به هر حال خروج ترامپ از برجام و کارشکنی‌هایی که در سطح منطقه و رژیم صهیونیستی در سطح داخل با برجام شد، درنهایت این توافقنامه را به یک جسم در حال احتضار پیش برد و شاید آن موقع این موضوع مطرح شد که اگر ما به توافقات دیگری همچون برنامه‌های هسته‌ای با آمریکا نیز پیش می‌رفتیم، شاید ترامپ این فرصت را نمی‌یافت که از برجام خارج شود و البته در حد گمانه زنی بود.
اما ترامپ در شرایط متفاوتی بازهم خواسته‌های حداکثری خودش را مطرح کرده، در کنار برنامه هسته‌ای موضوعات دیگری نیز در جهت مقابله با ایران و فشار حداکثری مطرح کرده اما در آخرین موضع گیری و نامه‌ای که گفته می‌شود به رهبری ایران ارسال کرده‌اند، مهم‌ترین دغدغه را برنامه‌های هسته‌ای ایران مطرح کردند. اما با وجود اینکه رویکرد رهبری این است که با تمام سیاست‌های قلدرمآبانه آمریکا برخورد شود اما در عین حال این دریچه باز نگه داشته شده که اگر آمریکا واقعا مهم‌ترین مسئله و نگرانی‌اش برنامه هسته‌ای ایران است این موضوع قابل بحث و بررسی است و به نظر می‌رسد الان توپ در زمین آمریکاست.
اگر آمریکایی‌ها واقعا این اراده را دارند که بخواهند درباره برنامه‌های هسته‌ای ایران به یک توافقنامه و تفاهم برسند که قبلا هم رسیده بودند این فرصت وجود دارد که به یک تفاهم جامعی در این موضوع دست پیدا کنند. هم انگیزه‌های ایران برای رسیدن به این توافقنامه بسیار زیاد است و اگر آمریکایی‌ها واقعا به دنبال این هستند که منطقه را در یک ثبات و امنیت نگه دارند و به دغدعه‌های دیگر خود در شرق آسیا متمرکز بشوند، این فرصتی است که می‌توانند از آن استفاده کنند.
ضمن اینکه دولت‌های عربی در سطح منطقه بشدت خود را نیازمند چنین توافقی میان ایران و آمریکا می‌دانند چراکه هرگونه تنش آفرینی و جنگ در منطقه به ایران محدود نخواهد شد و تمام کشورهای منطقه‌ای که به دنبال برنامه‌های توسعه‌ای بزرگی هستند، باید با ابتکار عمل و تحرک بیشتری نسبت به گذشته در نزدیکی ایران و آمریکا و رسیدن به یک توافقنامه‌ای در این زمینه ابتکار عمل به خرج دهند.