نورنیوز-گروه بین الملل: با وجود گزارش‌های حقوق بشری که جنایات گروه‌های مسلح تحت پوشش دولتی در سوریه را مستند کرده‌اند، جامعه جهانی از اتخاذ هرگونه اقدام جدی برای متوقف کردن نقض حقوق بشر غفلت می‌ورزد.
سوریه شاهد تشدید خطرناک خشونت مسلحانه از سوی دولت جدید و گروه‌های شبه‌نظامی آن است، که بیشتر آنها از خارج کشور آمده‌اند، به‌ویژه در مناطق ساحلی که تا همین اواخر از پایدارترین مناطق کشور محسوب می‌شدند.
کشتارهای وحشیانه‌ای که علیه علویان و سایر اقلیت‌ها رخ می‌دهد، در برابر دیدگان جامعه جهانی، با تبانی آشکار منطقه‌ای و سکوت مشکوک رسانه‌های عربی انجام می‌شود. آنچه امروز در جریان است، صرفاً یک درگیری داخلی نیست، بلکه یک پاکسازی قومی و فرقه‌ای سیستماتیک است که توسط گروه‌های مسلح، با پوشش سیاسی دولتی و حمایت نظامی قدرت‌های منطقه‌ای و بین‌المللی هدایت می‌شود. در این تحلیل، ابعاد مختلف این فاجعه انسانی را بررسی کرده و نقش مشکوک برخی نیروها را روشن خواهیم کرد، در حالی که ادعاهای نادرست مبنی بر دخالت ایران یا به‌اصطلاح بازماندگان رژیم پیشین در این حوادث را رد می‌کنیم.
اول: تشدید کشتارها علیه علویان
۱. گسترش عملیات نظامی در منطقه ساحلی سوریه
مناطق ساحلی، به‌ویژه لاذقیه و طرطوس، شاهد تشدید چشمگیری در عملیات نظامی علیه علویان بوده است، تحت این بهانه که آنها به رژیم پیشین وفادارند. گروه‌های مسلح، به‌ویژه گروه جولانی (هیئت تحریر الشام)، حملات خود را به روستاها و شهرهای علوی‌نشین افزایش داده‌اند و با استفاده از سلاح‌های سنگین، اقدام به کشتار جمعی و تخریب سازمان‌یافته کرده‌اند. گزارش‌های داخلی سوریه نشان می‌دهد که اعدام‌های میدانی علیه غیرنظامیان صرفاً به دلیل وابستگی فرقه‌ای آنها انجام شده و همچنین آدم‌ربایی‌های سازمان‌یافته‌ای رخ داده که هدف آنها ایجاد وحشت در میان مردم و وادار کردن آنها به مهاجرت اجباری است.
۲. تخریب سیستماتیک اموال و زیرساخت‌ها
جنایات گروه‌های مسلح محدود به قتل مستقیم نیست، بلکه تخریب خانه‌های علویان، سوزاندن بازارها و هدف قرار دادن زیرساخت‌های مناطق دارای اکثریت علوی را نیز شامل می‌شود. هدف از این اقدامات نه‌تنها انتقام سیاسی، بلکه پاکسازی قومی است که به دنبال تغییر ترکیب جمعیتی این مناطق است و نشان‌دهنده یک دستور کار آشکار برای جابه‌جایی اجباری جمعیت است.
دوم: تبانی منطقه‌ای و بین‌المللی در جنایات علیه علویان
۱. نقش ترکیه: حمایت نظامی و لجستیکی از گروه‌های مسلح
جنایاتی که امروز در سوریه رخ می‌دهد را نمی‌توان از نقش آشکار ترکیه در حمایت از گروه‌های مسلح، به‌ویژه هیئت تحریر الشام، جدا دانست. گزارش‌های اطلاعاتی تأیید می‌کنند که ترکیه این گروه‌ها را به سلاح و مهمات مجهز کرده و حتی عبور جنگجویان خارجی به سوریه را تسهیل کرده است. دولت ترکیه، که مدت‌ها ادعا می‌کرد به دنبال یک راه‌حل سیاسی است، در واقع یکی از مهم‌ترین محرکان جنگ فرقه‌ای است که از آشوب سوریه برای تحقق جاه‌طلبی‌های توسعه‌طلبانه خود سوءاستفاده می‌کند.
۲. سکوت رسانه‌ای عربی و استانداردهای دوگانه مشکوک
علی‌رغم مقیاس بی‌سابقه کشتارها علیه علویان، رسانه‌های عربی عمداً این موضوع را نادیده می‌گیرند که نشان‌دهنده ریاکاری آشکار است. در حالی که پوشش گسترده‌ای از هر حادثه‌ای که علیه حکومت پیشین سوریه قابل استفاده باشد، انجام می‌شود، جنایاتی که امروز توسط گروه‌های مسلح حاکم انجام می‌شود، با سکوت مطلق مواجه شده است. برخی از شبکه‌های رسانه‌ای، روایت‌های نادرستی را ترویج می‌کنند که سعی دارند این رویدادها را به‌عنوان یک انقلاب مردمی تحت حمایت خارجی، به‌ویژه ایران، جلوه دهند، در حالی که آنچه در واقعیت رخ می‌دهد، یک پاکسازی فرقه‌ای آشکار است.
۳. آمریکا و غرب: استانداردهای دوگانه در مبارزه با تروریسم
موضع غرب در قبال سوریه به‌وضوح استانداردهای دوگانه آنها را نشان می‌دهد. علی‌رغم اینکه گروه‌های مسلح حاکم بر سوریه طبق قوانین بین‌المللی سازمان‌های تروریستی محسوب می‌شوند، غرب چشم خود را بر جنایات آنها بسته و آنها را به‌عنوان یک نهاد سیاسی مشروع در نظر می‌گیرد. ایالات متحده و اتحادیه اروپا، که ادعای مبارزه با تروریسم را دارند، هیچ اقدام جدی برای توقف این کشتارها علیه علویان انجام نداده‌اند، که تردیدها درباره نیات واقعی آنها در سوریه را تقویت می‌کند.
سوم: ایران در درگیری‌های جاری نقشی ندارد
۱. رد ادعاهای مربوط به نقش ایران
علی‌رغم تبلیغات رسانه‌ای که سعی در دخیل کردن ایران در این حوادث دارند، واقعیت‌های میدانی خلاف آن را ثابت می‌کنند. تهران حتی زمانی که بحران سوریه در اوج خود، پیش از سقوط حکومت پیشین بود، در این درگیری‌ها مداخله نکرد، بلکه بارها خواستار یک راه‌حل سیاسی شد که وحدت سوریه را حفظ کرده و از خونریزی بیشتر جلوگیری کند. ادعاهایی که برخی رسانه‌ها در مورد نقش ایران در حمایت از علویان مطرح می‌کنند، چیزی جز یک تلاش آشکار برای توجیه جنایات فرقه‌ای نیست.
۲. بازماندگان رژیم پیشین: دروغی برای توجیه پاکسازی قومی
یکی از خطرناک‌ترین دروغ‌هایی که توسط گروه‌های مسلح و حامیان آنها ترویج می‌شود، ادعای این است که قربانیان این کشتارها صرفاً بازماندگان رژیم پیشین هستند. این روایت به‌منظور مشروعیت‌بخشی به قتل‌عام علویان طراحی شده است، در حالی که اکثر قربانیان، غیرنظامیانی هستند که هیچ وابستگی سیاسی ندارند. این گفتمان رسانه‌ای ساختگی، برای پنهان کردن این واقعیت استفاده می‌شود که آنچه در حال وقوع است، پاکسازی سیاسی نیست، بلکه نسل‌کشی فرقه‌ای آشکار است.
چهارم: جامعه بین‌المللی در برابر یک آزمون اخلاقی جدید
۱. مسئولیت سازمان ملل و نهادهای حقوق بشری
با وجود گزارش‌های حقوق بشری که جنایات گروه‌های مسلح تحت پوشش دولتی در سوریه را مستند کرده‌اند، جامعه جهانی همچنان از اتخاذ هرگونه اقدام جدی برای متوقف کردن نقض حقوق بشر غفلت می‌ورزد. سازمان ملل که قرار بود یک نهاد بی‌طرف برای حفاظت از غیرنظامیان باشد، هنوز هیچ محکومیت روشنی برای این جنایات صادر نکرده است.
۲. نیاز فوری به اقدام بین‌المللی
با ادامه کشتار علویان، نیاز به مداخله فوری بین‌المللی بیش از هر زمان دیگری احساس می‌شود. قدرت‌های بزرگ باید از منافع محدود خود دست بردارند و مسئولیت‌های اخلاقی خود را بپذیرند.
نتیجه‌گیری: مسئولیت مشترک برای مقابله با نسل‌کشی فرقه‌ای
آنچه امروز در سوریه رخ می‌دهد، فقط یک درگیری سیاسی نیست، بلکه یک نسل‌کشی فرقه‌ای سیستماتیک است. این جنایات وحشیانه، شکست حاکمیت موقت به سرکردگی جولانی را نشان می‌دهد.
جامعه بین‌الملل و سازمان‌های حقوق بشری باید مسئولیت خود را بپذیرند تا مانع از تکرار فجایع نسل‌کشی در تاریخ شوند.