نورنیوز ـ گروه ورزشی/ قطر: محل برگزاری مسابقه ورزشگاه خلیفه یا همان ورزشگاه ملی قطر بود که برای مسابقات جام جهانی بازسازی شده و چهل هزار نفر ظرفیت دارد.
فضای حاکم بر تماشاگران قبل از بازی
بیشتر تماشاگران ایرانی، ایرانی بودند. ولی تماشاگران انگلیس ترکیبی از ملیت‌های مختلف شامل هندی، پاکستانی و حتی قطری بود. قبل از شروع بازی، تماشاگران با ظاهر مختلف ولی همراه با پرچم ایران در حال شادی بودند از پیر و جوان گرفته تا کودکانی که برای بازی ایران به کشور قطر آمده بودند. در بین تماشاگران چند گروه کوچک هم که تعمدا پراکنده نشسته بودند شعارهای ضد ایرانی می‌دادند اما صدایشان در فریادهای ایرانیانی که تیم ملی راتشویق می‌کردند گم بود. هر چند آنها هم با بقیه تماشاگران در حال مراوده و گفتگو بودند. از نکات جالب اطراف استادیوم، حضور ایرانیان با لباس‌های محلی لری و ترکمنی بود.
شروع بازی ناامید کننده
ترکیب جمعیتی استادیوم بین طرفداران دو تیم پخش شده بود ولی تماشاگران ایرانی برخلاف انگلیسی‌ها با هم هماهنگ نبودند. پلیس قطر عکس‌ها و پرچم‌های نامربوط را به ورزشگاه راه نمی‌داد. هر چند، چند تایی از کنترل نه چندان سخت گیرانه پلیس قطر عبور کرده و وارد ورزشگاه شده بود.
بعد از اینکه بازیکنان وارد زمین شدند. در ورزشگاه و احتمالاً در ایران همه منتظر بودند که بازیکنان سرود ملی را می‌خوانند یا نه! همچنین تماشاگران با توجه به صحبت‌های مربی انگلستان منتظر بودند که بازیکنان انگلیس در مقابل بازیکنان ایران زانو بزنند. اول سرود ملی انگلستان پخش شد و بازیکنان انگلیس با سرود، همخوانی کردند. بعد سرود ملی ایران پخش شد ولی بازیکنان،سرود ملی را زمزمه نکردند. بخشی از این رویداد غیر خوشایند از صداوسیمای ایران نیز پخش شد. در هنگام پخش سرود جمعی بسیار محدود از تماشاچیان شروع به هو کردن سرود ملی نمودند که با اعتراض سایرین روبرو شد. بعد از اتمام سرود، بازیکنان، حلقه اتحاد تشکیل دادند و بعد زانو زدند که به عبارتی، مقابله در برابر عملیات روانی انگلیسی‌ها بود وعملا زانو زدن انگلیسی‌ها را بی‌اثر کرد.
بعد از پایان یافتن سرود جمهوری اسلامی ایران چند نفری از تماشاچیان را دیدم که از ناراحتی سرود نخواندن گریه می‌کردند و چند نفر دیگر که خوشحال بودند و انگار خود را دوباره حامی تیم ملی می‌دیدند. صحنه های از این دست برای هر ایرانی میهن دوست به طور قطع تلخ و گزنده است.
ماجرای بی‌شرف
بعد از شروع بازی و پایان سرود ،اختلافی میان تماشاچیان نبود و همه به صورت هماهنگ به تشویق تیم‌ملی پرداختند. «ایران - ایران می‌گفتند و البته تاکید بر واژه؛ ایرانی با غیرت». پس از مصدومیت و تعویض اجباری بیرانوند که سنگر بانک مطمئن تیم ملی است،ارایش دفاعی تیم که با حساب ویژه بر توانمندی بیرانوند طراحی شده بود دچار تزلزلی آشکار شد که نتیجه آن دریافت ۳ گل در فاصله ۴۰ دقیقه پس از شروع بازی بود. وجود حاشیه های ابتدای بازی و شرایط روانی نه چندان مناسب تماشاگران با شوک ناشی از دریافت گل های متعدد فضای عصبی آزار دهنده‌ای را بر فضای تماشاگران ایرانی حاکم کرد. در چنین شرایطی پلیس ورزشگاه، پرچم یکی از تماشاچیان که علامت شیر خورشید داشت را بر اساس قوانین فیفا که ورود هر پرچمی به غیر از پرچم رسمی کشورها را ممنوع می‌داند، توقیف کرد. در همان موقع تعداد محدودی از تماشاگران نزدیک به جایگاه محل توقیف پرچم، با شعارهای بی‌شرف بی‌شرف به پلیس قطر اعتراض کردند. این اتفاق چند ثانیه بیشتر طول نکشید و اساساً جمعیت اصلی تماشاگران متوجه دلیل شعاردهی آن چند نفر هم نشدند. در فضای مجازی خواندم که تلویزیون صدای تماشاگران را بلافاصله قطع کرده و افرادی که از تلویزیون ماجرا را پیگیری می‌کردند احساس کردند که تماشاگران علیه تیم ملی شعار داده‌اند.
بعد از مدتی توجه تماشاگران دوباره متوجه بازی شد. چند دقیقه بعد در همان نقطه و پس از دعوای یکی از تماشاگران با لیدری که جمعیت را ترغیب می‌کرد که شعار بدهند دوباره تعداد محدودی، همان شعار بی‌شرف،بی شرف را تکرار کردند اما باز هم ایرانی‌های حاضر در استادیوم ضمن آن که با این شعار همراهی نکردند دلیل بیان این شعار را هم متوجه نشدند.
پس از به ثمر رسیدن گل‌های سه گانه انگلیس، همچنان مردم، تیم ملی ایران را تشویق می‌کردند و تلاش داشتند که روحیه آسیب دیده تیم را باز سازی کنند. با شروع نیمه دوم و گل خوردن ایران، وضعیت عصبی تماشاچیان نیز به‌شدت به هم ریخت. در این شرایط همان جمع محدود حاشیه ساز با شعار دادن بر علیه یکی از بازیکنان، چند ثانیه‌ای نیز علی کریمی را تشویق کردند.
تشویق بازنده
وقتی مهدی طارمی گل اول ایران را زد. علی رغم دریافت چهار گل از سوی ایران، تماشاگران به گونه‌ای شادی کردند که گویی تیم فوتبال ایران گل تساوی را وارد دروازه انگلیس کرده است. شکل‌گیری این شرایط که معجونی از تلخی و شیرینی بود بار دیگر نشان داد که مردم با همه وجود به دنبال شادی هستند و به آن نیاز دارند. بعد از زدن گل دوم از سوی ایران باز هم این اتفاق تکرار شد.
بعد از این که تیم‌ملی ایران گل‌های بیشتری خورد. کیروش سر مربی تیم ملی به سمت تماشاگران آمد و از آنها خواست که همچنان تیم ملی را تشویق کنند. چیزی که بعد دیدم برخی رسانه‌ها با عنوان دعوای کیروش و تماشاچیان از آن یادکرده‌اند.
در بین تماشاچیان ایران چند نفری بودند که لباس انگلیس را پوشیده بودند. یک نفر هم بود که پرچم هر دو کشور را همراه خو داشت. انگار که بر سر دوراهی ایستادن در کنار برنده بازی و یا حمایت از هویت ایرانی مانده باشد.
فضای استادیوم همراه با تیم ملی بود. بسیاری ازحاضرین در ورزشگاه، تماشاچی حرفه‌ای فوتبال نبودند ولی فوتبال ملی برای آنها جذاب بود. برای همین حتی بعد از باخت ایران در مقابل انگلیس که بدترین نتیجه ایران در ۷۲ سال گذشته بود، ناراحت نشدند. همه ما به یک خبر و اتفاق بهتر نیاز داشتیم که رخ نداد.
باخت ناامید کننده تیم ملی فوتبال ایران در برابر انگلیس شاید پیام آور واقعیتی مهم‌تر باشد و آن اینکه نباید منتظر هیچ معجزه‌ای بود، مردم ایران همواره در سخت‌ترین ادوار تاریخ با هم و در کنار هم و با امید به آینده بهتر از نابسامانی‌ها و تلخی‌ها عبور کرده‌اند.
امروز اگرچه کام مردم ایران با پیروزی در میدان فوتبال شیرین نشد اما همانگونه که به بازی‌های آینده برای موفقیت و سربلندی بیشتر کشورمان چشم دوخته‌ایم به روزهای بهتر و ایام شادتر در کنار هم، امیدواریم.
مرورگر شما از ویدیو پشتیبانی نمی کند، شما می توانید از طریق این لینک ویدیو را دانلود نمایید.
مرورگر شما از ویدیو پشتیبانی نمی کند، شما می توانید از طریق این لینک ویدیو را دانلود نمایید.
نورنیوز